Zıkkımın Kökü - Muzaffer İzgü

“Yil 1933, aylardan ekim, günlerden 29; yani Onuncu Yil... cumhuriyetin onuncu yildönümü... Iste o gece annem tutturmus, fener alayini izleyecegim, diye... Babam, yahu avrat ayin günün, sancin mancin tutar, hem bu karinla... demis. Ama annem hiç öyle coskulu bir günde evde oturmak ister mi? Komsu kadinlardan biriyle çikmislar evden, bir yasindaki abim de annemin kucaginda. Fener alayini eve en yakin izleme yeri, olsa olsa Saathane’nin orasi... nasil kalabalik, igne atsan yere düsmez!... Az sonra bando öteden gözükmüs. Pistattararaaa... demeye baslayinca, uy anam, annemdeki sanci... Breh, kaldirimda adim atacak yer yok, yan yön insan, gerisi dükkan... Annemi eve dar yetistirmisler. Tastamam eve geldikten on dakika sonra beni dogurmus...“ Bundan sonrasini kitaptan ögreneceksiniz: “Zikkimin Kökü“